Emoties maken deel uit van het leven. Daar goed me kunnen omgaan, is cruciaal voor je stemming. Vreemd genoeg wordt in de klinische praktijk vaak veel aandacht besteed aan wat iemand denkt, voelt en doet. Maar (in tegenstelling tot het arsenaal cognitieve en gedragsmatige technieken om deze om te buigen indien gewenst) de methodieken waarbij men leert goed om te gaan met deze emoties, zijn vaak versnipperd en weinig evidence based.

Ik schrijf dit artikel tijdens de zesde week van zelf-isolatie als gevolg van de COVID-19-pandemie. Hoe onze sociale wereld eruitziet op het moment dat u dit leest, kan ik niet voorspellen. Echter, ik kan wel met enige zekerheid zeggen dat u nog precies weet hoe u zich voelde tijdens de eerste weken van de pandemie.

Het wegvallen van sociale contacten met collega's, vrienden en familieleden had waarschijnlijk direct een negatieve invloed op uw stemming. En naarmate de isolatie langer duurde, kreeg u waarschijnlijk steeds meer behoefte aan sociaal contact. Waarom heeft het gebrek aan sociaal contact zo'n grote invloed op ons gemoed? In dit artikel probeer ik deze vraag te beantwoorden op basis van recente inzichten uit de neurowetenschappen.

Voor elk psychologisch meetinstrument rijst de vraag in hoeverre het instrument bruikbaar is bij klinische doelgroepen. Voor welke doelgroep is het instrument geschikt en welke problemen komt men tegen bij het afnemen van het instrument bij een persoon met een stoornis of beperking. Kan het instrument bij hen op gestandaardiseerde wijze afgenomen worden en wat zeggen de resultaten over een individu met een specifieke problematiek?

Een negatief zelfbeeld kan leiden tot serieus leed, zoals depressie of een angststoornis. Om beter te begrijpen waarom een negatief zelfbeeld zo hardnekkig kan zijn, heeft dr. Geert-Jan Will samen met collega's van University College Londen gevoelens van eigenwaarde zichtbaar gemaakt in de hersenen. Kunnen we daarmee meten hoe zelfverzekerd iemand écht is? En psychische problemen beter behandelen?

Door de coronacrisis zijn veel behandelingen 'in de kamer' omgezet naar beeldbelcontacten. Elke behandelaar heeft daarmee afgelopen jaar gewild of ongewild de stap naar E-health gemaakt. Maar niet iedereen werd daar even blij van. Psycholoog Bryony Meijer-Kok verkent de mogelijkheden op het gebied van E-health en bekijkt hoe dit een bijdrage kan leveren aan de GGZ in het algemeen en de jeugdGGZ in het bijzonder.

De populariteit van de MMPI-2 en de MMPI-2-RF lijkt in het laatste decennium te zijn afgenomen. Dit dalende gebruik komt hoogstwaarschijnlijk door verschillende beperkingen van de MMPI-2. In reactie op de beperkingen van de MMPI-2 is eerst de MMPI-2-RF ontwikkeld en daarna de MMPI™-3. In dit whitepaper wordt de MMPI™-3 beschreven en worden de voordelen van de MMPI™-3 toegelicht. Een van de voordelen die met name aan bod zal komen, is de aansluiting van de MMPI™-3 op het invloedrijke HiTOP model.

Het is inmiddels duidelijk dat er meerdere beperkingen kleven aan de MMPI-2, waaronder de leeftijd van het instrument (1989). Het alternatief is de MMPI-2 Restructured Form (MMPI-2-RF), de herziene versie van de MMPI-2. In dit artikel worden de geschiedenis, de ontwikkeling en de psychometrische eigenschappen van de MMPI-2-RF besproken. Ten slotte worden de MMPI-2 en MMPI-2-RF tegen elkaar afgezet.

Hoewel de DSM al jarenlang geldt als de gouden standaard voor het classificeren van psychische stoornissen, heeft het meerdere beperkingen. Een alternatief is het HiTOP model, een dimensioneel en wetenschappelijk onderbouwd model voor het beschrijven van psychopathologie en persoonlijkheid. In dit artikel wordt de kritiek op de huidige classificatiesystemen besproken en wordt het HiTOP model als alternatief geïntroduceerd.